De automatische indexering van de lonen als thema op tafel leggen leidt steevast tot extreem gedrag. Steigerende en dreigende vakbonden, vertwijfelde academici, ontkennende politici,… Hoewel er nu toch enige kentering merkbaar is. Om bij de academici te beginnen: de tijd van de professoren experten, die het indexeringssysteem verdedigden, ligt al meerdere decennia achter ons. De kritiek van de internationale instellingen, de conclusies van de ‘studie in de schuif’ van de Nationale Bank in 2012, stellingnames ten persoonlijke titel van de commissaris van het Planbureau wijzen er op dat op dit front enige reflectie toch mogelijk en toegelaten is.En nu is er ook op politiek vlak beweging vast te stellen. Zeker één partij in ons complexe politieke landschap doet voorstellen voor een verregaande hervorming van de indexering. En sluit daarmee aan bij de fundamentele kritiek die door een meerderheid binnen het ondernemersmiddenveld wordt gedragen.Een gelegenheid om de vijf onderliggende elementen van die kritiek even op een rijtje te zetten en ook de meestal minder, of niet belichte argumenten voor een hervorming aan te kaarten.